Νύχτα και μέρα μια φλογίτσα
άλλαζε τα βήματά της.
Ο έρωτας την πήγαινε
σε βράχους απόκρημνους,
με ένα λεπτό σανδαλάκι
ο έρωτας την πήγαινε.
Έμαθε να γελά πλατιά
στην φάλαγγα των ονείρων.
Ο έρωτας την πήγαινε
στις λέξεις τις σπασμένες,
τις λήγουσες σε ολική παράδοση
ο έρωτας την πήγαινε.
Ο άναρχος εκείνος,
ο δυσνόητος, ο ποιών τους θορύβους.
Τζουμ ταρατατζούμ εκείνος,
ο βαπτισμένος στην λήθη προφανώς.
Τι να σου κάνει κόρη μου ένα σπαρματσέτο;
Μια νύχτα είπανε
βρήκε το σπιτικό του.
Τα φώτα όλα σβηστά,
σβηστός κι ο κόσμος όλος.
